Spanje heeft een zeer uitgebreid spoorwegnetwerk en daar komt steeds meer bij door de uitbouw van het grootste hogesnelheidsnetwerk van Europa. Oude – vaak industriële  – spoorwegen die in onbruik zijn geraakt worden intussen omgetoverd in Vías Verdes, groene fiets- en wandelpaden. Inmiddels gaat het om meer dan 3000 kilometer door bergen, olijfgaarden, langs watervallen en meertjes en door mooie dorpen.

Aan de Spaanse spoorlijnen liggen vaak prachtige stations die soms nog in volle glorie en bedrijf zijn, zoals het prachtige station in Valencia. Andere stations aan spoorlijnen die niet meer worden gebruikt hebben een andere functie gekregen, soms als hotel of restaurant onderweg voor de fietsers en wandelaars. In ESPANJE 2 2023 (de voorjaarseditie) neemt Esther te Lindert je mee langs enkele van de mooiste stations van Spanje, kriskras van noord naar zuid. Ze maakte haar trip met een Interrailpas met de comfortabele AVE-trein. Hier lees je meer over reizen met de trein in Spanje. Een van de stations die niet in dit artikel staan, maar die volgens Esther ook een bezoek waard is, is Almería.

Het station van Almería

Twee mannen met valiezen van leer wandelen naar de stationshal met okergele wanden en zachtgroene deuren. Een van hen, getooid met hoed en gekleed in een witlinnen pak, dringt voor bij het loket. Op de achtergrond klinkt het getokkel van een gitaar. Het is een scène uit Yo soy la revolución, een spaghettiwestern – door Italiaanse studio’s geproduceerde western – die in 1966 gedeeltelijk werd opgenomen in het station van Almería. Het wapentransport en de treinberoving in de film hebben echter niets van doen met het werkelijke doel van dit station aan de Andalusische kust: vervoer van mineralen.

Voor de bouw kiest de Compañía de los Caminos del Hierro del Sur de España een plek in het oosten van de stad. Acht meter boven zeeniveau, om te voorkomen dat de sporen zouden onderlopen tijdens periodieke waterstromen over de boulevards naar zee. Architect Laurent Farge geeft het gebouw – zoals vele negentiende-eeuwse stations – een constructie van ijzer en glas. De gevel wordt versierd met geglazuurde bakstenen in groen, rood en blauw, met daartussen de letter “A”  van Almería. In het midden prijkt de stationsklok, gemaakt door Jean-Paul Garnier, de horlogemaker die in heel Frankrijk de stations van uurwerken voorzag. Na de opening in 1893 denderen wagons met ijzererts vanuit de mijnen bij Alquife dwars door een landschap van amandelbomen en olijfgaarden naar Almería. Vanuit het station rijden ze, hoog boven de boulevards, naar de ijzeren Cable inglés: het dok waar de delfstoffen in schepen worden geladen.

Lange tijd stappen hier ook reizigers op de trein. Maar in 2021  is het station gerestaureerd en naar alle waarschijnlijkheid krijgt het gebouw een culturele bestemming. Wie alvast een glimp wil opvangen van de Virgen del Mar aan de muur gluurt door de ramen. Of volg ter plekke het spoor naar de Cable Inglés 800 meter verderop: die indrukwekkende laadconstructie, met uitzicht op de zee waarover ooit schepen vol ijzererts naar Engeland vertrokken.