Ten zuiden van Granada ligt de Lécrin-vallei. Je rijdt er zomaar voorbij. De dorpen die je er aantreft zijn klein, met typisch Andalusische witte huizen. Er vinden geen grootse spektakels plaats waar je voor omrijdt. Op woensdagochtend kondigt een groep katten en honden de komst van de visboer aan, nog vóór zijn bel hoorbaar is. Hij gooit wat visafval onder zijn auto voordat hij de deuren van zijn bestelwagen helemaal opent, om zo de dieren rustig te houden. Vervolgens is het een drukte van belang als een groep vrouwen, gekleed in hun onvermijdelijke schort, de laatste nieuwtjes uitwisselt, terwijl een plastic zak wordt gevuld met inktvis. Dan rijdt de visboer weer verder naar een volgend dorp. De rust keert terug.
Even verderop komt uit de openstaande kerkdeur een voorovergebogen dame, gekleed in het zwart, schuifelend naar buiten, een sjaal om haar hoofd. Op een poster is te lezen dat er op 10 maart – als afronding van de citrusoogst – een ‘Fiesta de Naranjas’ plaatsvindt. Iedereen die een financiële bijdrage levert aan de organisatie zal zondags in de mis met naam en bedrag worden genoemd en worden bedankt voor zijn steun. Laag in de verte schittert de zon op het felblauwe water van het stuwmeer van Béznar. Er is deze winter veel sneeuw gevallen in de Sierra Nevada en het waterpeil in het meer is hoog. Een dunne onbegroeide rotsrand boven het meer geeft aan dat het water bijna zijn hoogste stand ooit heeft bereikt. Hier en daar kringelt een dun pluimpje rook omhoog uit de olijfboomgaarden. Het is stil in de vallei. Alleen de zon is, zoals meestal, volop aanwezig.
De laatste jaren trekt de vallei steeds meer bezoekers, ook lokale, uit Granada bijvoorbeeld. De Granadezen ontvluchten in het weekend hun snikhete stad, om in de vallei koelte te vinden. De vallei ligt namelijk zó tussen de bergen dat er vrijwel steeds een koele bries doorheen waait. Andere toeristen worden aangetrokken door de overweldigende natuur. Met aan de noordoostkant de besneeuwde Sierra Nevada is de vallei van oudsher een groot deel van het jaar voorzien van water. Dat laat zich zien in een overvloed aan groen met talrijke citroen- en sinaasappelbomen, die het dal een vrolijke aanblik bieden. De Moren noemden deze vallei dan ook de Vallei van het Geluk, want water betekent overvloed en vruchtbaarheid. en overvloed maakt gelukkig. De inwoners profiteren daarvan. Ze zijn goed gehumeurd, en tussen hun boomgaarden liggen schitterende wandelroutes. Als je tijdens de oogst langs een van hun percelen loopt, kan het zomaar zijn dat je een familie aantreft rond een zelf gefabriceerd rooster, waarop stukken vlees worden gegrild. En blij als ze zijn met de wandelaars, volgt een uitnodiging om te delen van wat er op de barbecue ligt. Geluk is hier nog eenvoudig en niet afhankelijk van attracties. De attractie is de natuur zélf, waarin de dorpjes zich bescheiden hebben teruggetrokken. Voor vermaak ga je naar de stad of naar het strand. Die zijn beide dichtbij, maar ver genoeg om het karakter van de vallei niet aan te tasten.
Op het Fiesta de Naranjas, dat in de sporthal plaatsvindt, snijdt de burgemeester een taart aan om het feest te openen. Met een rij hoogwaardigheidsbekleders om zich heen is hij even het stralende middelpunt. Er wordt geposeerd en er worden foto’s gemaakt. Iedereen is vrolijk. Een plaatselijk koor zingt uit volle borst om de opening extra glans te geven. Daarna is de hoofdrol voor de standhouders, die met hun olijven, kazen, amandelen, chocolade, wijnen en likeuren laten zien welke schitterende producten de vallei voortbrengt. Buiten staan auto’s van bezoekers schots en scheef geparkeerd. Niemand die zich daar druk om maakt, want binnen is het feest.
